PROF. DR HAB. INŻ. LEONARD RUNKIEWICZ

Prof. dr hab. inż. Leonard Runkiewicz urodził się w 1939 r. w miejscowości Góra Grabowiec na Zamojszczyźnie. W Grabowcu uczęszczał do szkoły podstawowej a wykształcenie średnie otrzymał w 1956 r. w Liceum Ogólnokształcącym im. Władysława Jagiełły w Płocku, po czym wstąpił na Wydział Budownictwa Przemysłowego Politechniki Warszawskiej. Były to lata ciężkiej pracy, które zaowocowały w 1961 roku tytułem magistra inżyniera budownictwa lądowego.
Kariera zawodowa profesora Leonarda Runkiewicza rozpoczęła się rok wcześniej na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Inżynierii Budowlanej, w Katedrze Teorii Sprężystości i Plastyczności, kierowanej przez profesora W. Olszaka. Pracując w Katedrze, oprócz zajęć dydaktycznych, brał również udział w pracach naukowo-badawczych z dziedziny mechaniki stosowanej oraz w pracach naukowo-usługowych z zakresu oceny istniejących konstrukcji inżynierskich. Nie było to jednak jedyne zadanie profesora. Równolegle z działalnością na Politechnice Warszawskiej nabywał praktykę w Biurach Projektowych: na stanowisku asystenta, projektanta, konstruktora wykonując projekty konstrukcyjne z zakresu budownictwa ogólnego, komunalnego i inżynierii lądowej, m.in. zaprojektował szereg elementów konstrukcyjnych Dworca Warszawa Śródmieście.
Następnie by nabyć praktyki budowlanej w latach 1963-65 pracował w wykonawstwie i projektowaniu kolejno na stanowiskach kierownika budowy, głównego inżyniera i zastępcy dyrektora ds. technicznych. W tym czasie kierował także robotami z zakresu budownictwa mieszkaniowego, ogólnego i komunalnego o konstrukcji mieszanej, żelbetowej monolitycznej oraz żelbetowej prefabrykowanej. Wykonywał również prace projektowe z zakresu oceny stanu oraz rozbudowy i remontów obiektów budownictwa ogólnego. W 1964 roku uzyskał uprawnienia budowlane w specjalności inżynieryjno-konstrukcyjnej.
Przez cały okres pracy w wykonawstwie i projektowaniu brał również udział w badaniach prowadzonych przez Katedrę Teorii Sprężystości i Plastyczności Politechniki Warszawskiej w zakresie nieniszczących metod badań, będąc współautorem dwóch prac naukowo-badawczych dotyczących sklerometrycznych i ultradźwiękowych metod badania betonu w konstrukcjach oraz zbioru zadań z teorii sprężystości i plastyczności (wyd. P. W.). Kolejnym przystankiem profesora w latach 1965-67 było Biuro Projektowe, gdzie zajmował się projektowaniem konstrukcji budowlanych przemysłu hutniczego, a szczególnie Walcowni Średnio-Drobnej Huty Warszawa.

Prace badawcze i tytuły
Leonard Runkiewicz zawsze interesował się pracami badawczymi. Z tego względu w 1965 roku rozpoczął pracę w Instytucie Techniki Budowlanej, gdzie nadal pracuje na stanowisku profesora. Jako badacz, profesor mógł także spełniać się w ITB. Zajmował się tam głównie metodami badań konstrukcji budowlanych, w tym szczególnie nieniszczącymi badaniami sklerometrycznymi, ultradźwiękowymi, radiologicznymi a także badaniami seminieniszczącymi konstrukcji budowlanych zasadami oceny jakości, nośności i niezawodności konstrukcji inżynierskich, analizą i doskonaleniem projektowania konstrukcji żelbetowych oraz zagadnieniami bezpieczeństwa niezawodności i diagnostyki istniejących konstrukcji budowlanych. W ramach tego problemu prowadził prace naukowo-badawcze, opiniował i koordynował prace badawcze ośrodków badawczo-projektowych oraz organizował studia podyplomowe w zakresie metod badań i oceny konstrukcji budowlanych, na których był również wykładowcą. Działania z zakresu badań, jak i wczesne rozpoczęcie kariery naukowej pozwoliło na uzyskanie w 1971 r. stopnia naukowego doktora nauk technicznych, a w 1981 r. doktora habilitowanego na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej w dyscyplinie budownictwo, specjalności konstrukcje budowlane i budownictwo ogólne. Sześć lat po tym wydarzeniu Leonard Runkiewicz otrzymał nadany przez Radę Państwa tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych, a już w roku 2000 otrzymał akredytację PCBC do certyfikacji systemów jakości w przedsiębiorstwach budowlanych.

Życie od roku 1990 i prace profesora
Równolegle z pracą w Instytucie Techniki Budowlanej od 1990 r. prowadził wykłady oraz prace dyplomowe z konstrukcji żelbetowych oraz budownictwa uprzemysłowionego na Politechnice Lubelskiej, Świętokrzyskiej oraz do dzisiaj na Politechnice Warszawskiej. Ponadto był wykładowcą na studiach podyplomowych Politechniki Warszawskiej, Krakowskiej, Białostockiej, Poznańskiej, Szczecińskiej, Rzeszowskiej i Lubelskiej. Świadczy to nie tylko o jego prestiżu, lecz także wielkim zapale do pracy i chęci wdrażania młodych ludzi w świat techniki. Był promotorem ponad 160 prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich na Politechnice Warszawskiej i Politechnice Lubelskiej. To nie było jedyne jego zadanie w tym czasie.
Poza pracami naukowo-badawczymi organizował i wykonywał prace badawczo-konstrukcyjne z dziedziny oceny i diagnostyki odpowiedzialnych i trudnych konstrukcji, m.in. zbiorników i silosów, przemysłowych konstrukcji żelbetowych a także obiektów w Fabrykach Papieru i Celulozy, Siłowni Wodnych, Zakładów Petrochemicznych, Zakładów Wodociągowych, Cementowniach, Hutach, Fabrykach motoryzacyjnych itp. Były to najczęściej hale przemysłowe, zbiorniki, wieże, maszty, kominy, silosy, fundamenty pod maszyny, a także ponadto budynki, teatry, mosty, wiadukty, hale sportowe itp.
Profesor nie próżnował podczas swojej kariery zawodowej. Dotychczas był głównym referentem ok. 150 prac oraz członkiem zespołu wykonawczego 80 prac naukowo-badawczych, 10 norm oraz 40 wytycznych lub instrukcji stosowania.  Opublikował ponad 500 prac naukowych, w tym ponad 300 samodzielnych. Wygłosił ponad 150 referatów na konferencjach naukowo-technicznych krajowych i międzynarodowych. Recenzował, konsultował i opiniował ok. 40 prac doktorskich, habilitacyjnych oraz na tytuł i stanowisko profesora. Poza pracami w Instytucie Techniki Budowlanej wykonywał opinie prac ośrodków badawczo-projektowych oraz brał udział przy opracowywaniu orzeczeń w charakterze rzeczoznawcy. Poza wymienionymi pracami brał także udział w działalności Grup Roboczych: CEN, RILEM, CICIND, Komitecie Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Komisjach Normalizacyjnych, PKN, Komitetach PZITB, Radach Naukowych oraz szeregu Kolegiach Naukowo-Technicznych.
Dotychczas wykonał ponad 600 prac naukowo-projektowych (ekspertyz) istniejących obiektów budowlanych w zakresie budownictwa ogólnego, przemysłowego i specjalnego w konstrukcji, z betonu zbrojonego i sprężonego oraz konstrukcji skomplikowanych i pionierskich z uwzględnieniem dynamiki budowli.
W 1996 objął stanowisko Przewodniczącego Komisji ds. doktorskich i awansów naukowych w ITB, a od 2008 do 2011 roku Wiceprzewodniczącego Rady Naukowej ITB, a obecnie jest przewodniczącym tej Rady. W PZITB natomiast profesor działa od 1970 r. będąc Przewodniczącym Koła w ITB, Wiceprzewodniczącym Zarządu Oddziału Warszawskiego, Sekretarzem Generalnym, członkiem Zarządu Głównego oraz Przewodniczącym kilku Komitetów. Od lat także jest Przewodniczącym Komitetu Rzeczoznawstwa Budowlanego, a także członkiem Rad Programowych Czasopism budowlanych.
Wśród tak wielu zajęć można wymienić jeszcze uczestnictwo w pracach komitetów redakcyjnych. Aktualnie jest naczelnym redaktorem serii wyd.: Instrukcje, Wytyczne, Poradniki ITB. Jest również członkiem rady programowej wydawnictw ITB, członkiem rad programowych krajowych wydawnictw budowlanych oraz czasopisma Builder.
Był i jest organizatorem i współorganizatorem, przewodniczącym Komitetów Naukowych lub członkiem takich Komitetów wielu Konferencji Naukowo-Technicznych PZITB. Między innymi był współorganizatorem pierwszych konferencji naukowo-technicznych w Szczecinie pt. Badanie przyczyn i zapobieganie awariom budowlanym, zamienionej następnie w latach 90. na Konferencję Awarie budowlane w Międzyzdrojach, a także nieprzerwanie od 1990 roku jest współorganizatorem i kierownikiem naukowym Konferencji Ekologia a budownictwo w Bielsku-Białej oraz konferencji Warsztat Pracy Rzeczoznawcy Budowlanego.
Profesor Leonard Runkiewicz to człowiek, który z wyboru uczestniczy w organizacjach naukowych i stowarzyszeniach, jako: członek Sekcji Konstrukcji Betonowych oraz Sekcji Materiałów Budowlanych i Fizyki Budowli Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. Ponadto był członkiem Komisji Kwalifikacyjnej Mazowieckiej Izby Inżynierów Budownictwa.
Działalność organizacyjną profesor zawsze realizował z pełnym zaangażowaniem i dobrymi wynikami. Z wielkim skupieniem poświęcał się nauce i pomaganiu innym we wkroczeniu w świat nauk ścisłych. Za swe tak liczne osiągnięcia otrzymał szereg odznaczeń i wyróżnień, m. in.:
• Krzyże: Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi.
• Nagrody I, II i III stopnia Ministrów za wybitne osiągnięcia twórcze.
• Prestiżową Nagrodę im. W. Żeńczykowskiego (PZITB).
• Nagrody za najlepsze prace naukowe w ITB.
• Nagrody PZITB, NOT itp.
• Nagrody za najlepsze artykuły i referaty