Ciągłość, tożsamość i charakter miejsca były dla projektantów głównymi wartościami definiującymi miejsce – niezależnie od wartości artystycznej obiektu oraz braku jego znaczenia dla historii architektury.
Siedziba Warszawskiego Towarzystwa Sportowego DeSki wraz ze swoją historią i bieżącą działalnością nierozerwalnie związana jest z nartami/deskami, co mocno ukierunkowało architekturę nowo powstałych obiektów. Jednym z głównych założeń projektowych rozbudowy było zachowanie tradycji i klimatu miejsca. Nowo projektowany budynek, wtopiony w przyrodę i warunki lokalne miejsca, jest rozbudową starego istniejącego, „kultowego” budynku klubu utrzymanego w estetyce boathouse’u i jednocześnie górskiego schroniska.
Kompozycja
Trzy elementy kompozycji całego zespołu – stary budynek klubowy, nowy budynek klubowy oraz hala tenisowa – pokazują narastanie i rozwój tego miejsca w czasie. Zachowany w niemal niezmienionej formie stary budynek klubowy stanowi oryginalny element historii miejsca i pokazuje punkt wyjścia dla nowego projektu. Nowy budynek klubu odsłania współczesną historię klubu, natomiast ostatni element kubaturowy tej kompozycji – hala tenisowa – jest zwieńczeniem całego zespołu. Nowa część została ukształtowana tak, aby podkreślić i podnieść rangę mniejszej oraz dużo skromniejszej części istniejącej. Dla projektantów ciągłość, tożsamość i charakter miejsca były chyba głównymi wartościami definiującymi miejsce, niezależnie od wartości artystycznej obiektu oraz braku jego znaczenia dla historii architektury.
Detal
Charakterystycznym elementem nowego budynku klubu jest ażurowa ściana na górnym tarasie od strony ul. Zaruskiego. Zbudowana z desek ustawionych na sztorc, oddziela taras od ulicy, dając jednocześnie wgląd do wnętrza kompleksu, a także umożliwiając, w razie potrzeby, dostęp do górnego tarasu klubu bezpośrednio z ulicy Zaruskiego. W strefie głównego wejścia do budynku, od strony dolnego placu, powstał duży taras z rosnącym pośrodku drzewem, tworząc „serce” zespołu budynków. Ostatecznie założenie domknięte zostało przez budynek hali tenisowej powstałej na drugim, ostatnim etapie realizacji klubu. Drewno w kompozycji zespołu potraktowane zostało jako materiał wiodący, symbolicznie odwołujący się zarówno do samej nazwy klubu, jak też do genezy klubu narciarskiego – sportu ściśle związanego z górami i naturą, nawiązując do estetyki schroniska czy budynków nadwodnych. Materiał ten, wyraźnie definiujący wyraz i charakter architektury, odnalazł się również w konstrukcji wielkoprzestrzennej hali tenisowej przystosowanej do organizacji turniejów tenisowych. Klub świetnie, bo dyskretnie, zlokalizowany w rejonie strefy nadwiślańskiej stał się bardzo lubianym i ważnym elementem na mapie obiektów sportowych Warszawy.
Włodzimierz Mucha Bulanda, Mucha Architekci Sp. z o.o.
