Czy uda się zbudować most współpracy
czyli o potrzebie interdyscyplinarności w procesie kształcenia
Zarówno środowisko, jak i Builder od wielu lat podkreślają rolę współpracy międzybranżowej w procesie inwestycyjnym: od planowania, poprzez projektowanie, po realizację. Zacznijmy od korzeni i sprawdźmy, czy wyższe uczelnie techniczne czują potrzebę interdyscyplinarności w procesie kształcenia, czy ją realizują oraz jak przygotowują swoich studentów do współpracy międzybranżowej i pracy w zespole. Jak wygląda dzisiaj edukacja międzybranżowa na uczelniach? Jakie są dotychczasowe sukcesy, a jakie najważniejsze wyzwania?
prof. dr hab. inż. MARIA KASZYŃSKA
Przewodnicząca PZITB
Temat edukacji i kształcenia cały czas jest w Polsce zagadnieniem gorącym. Trwają wciąż dyskusje, poszukiwania wzorców w innych krajach, wprowadza się zmiany, sprawdza i testuje różne rozwiązania. Przykładem takich ustawicznych zmian w naszym kraju jest chociażby nauczanie na poziomie podstawowym i licealnym, które zatoczyło duże koło od układu 7 + 4 lata, przez układy 8 + 4, 6 + 3 + 3, po powrót do 8 + 4. Każda z tych koncepcji ma swoich zwolenników i przeciwników. Podobnie jest z kształceniem na uczelniach wyższych. Mówimy obecnie o kształceniu międzybranżowym. Pracodawcy czekają na absolwentów kompleksowo wykształconych, dobrze przygotowanych do pracy w dużym, interdyscyplinarnym zespole. Niestety z tym nie jest najlepiej. I zadajemy sobie pytanie: jak kształcić optymalnie i efektywnie?
Uważam, że w Polsce dobrze kształciliśmy na kierunkach technicznych. Niestety aktualnie nasi absolwenci mają ugruntowaną tylko podstawową wiedzę po studiach inżynierskich, a większość nie kontynuuje studiów na poziomie wyższym. Jeśli już decyduje się na studia magisterskie, są to studia niestacjonarne i często dopiero po kilku latach pracy zawodowej. Przygotowywane są już koncepcje powrotu do jednolitych studiów magisterskich.
prof. dr hab. inż. ANDRZEJ GARBACZ
Dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej
Politechnika Warszawska
Aby sprostać wielu wyzwaniom współczesnego budownictwa, potrzebni są absolwenci dysponujący ugruntowaną wiedzą z zakresu inżynierii lądowej, ale także rozumiejący specyfikę innych branż uczestniczących w przedsięwzięciu budowlanym, przede wszystkim architektów. Obecny system nauczania na uczelniach, z wielu względów, nie zapewnia kształcenia międzybranżowego. Od siedmiu lat na PW studenci pięciu wydziałów (inżynierii lądowej, architektury, elektrycznego, środowiska i zarządzania) uczestniczą w unikatowym projekcie „Międzywydziałowy projekt interdyscyplinarny BIM”. Ankiety przeprowadzone wśród studentów wskazują jednoznacznie, że jego największymi zaletami są możliwość współpracy studentów z różnych branż w celu stworzenia poprawnie funkcjonującego obiektu, koordynacja międzybranżowa i testowanie prawidłowości branżowych rozwiązań technicznych. Cenną inicjatywą są także konkursy organizowane przez Buildera i SPB dla mieszanych grup studentów reprezentujących architekturę i budownictwo. Prezentowane projekty również wskazują, że kierunek zmian w edukacji jest właściwy. Szansę na kształcenie międzybranżowe na uczelniach stwarzają mikroprogramy rekomendowane przez MNiSW.
prof. dr hab. inż. GRZEGORZ ŚWIT
Dziekan Wydziału Budownictwa i Architektury
Politechnika Świętokrzyska
Z jednej strony budowlańcy w toku swojej edukacji zdobywają wiedzę z zakresu projektowania architektonicznego, jednak w dość ograniczonym wymiarze. Z drugiej zaś architekci często dysponują jedynie bardzo podstawową znajomością zagadnień związanych z budownictwem i technologią wykonawczą. To wyraźne rozwarstwienie kompetencyjne rodzi potrzebę ujednolicenia systemu kształcenia oraz zacieśnienia współpracy obu środowisk – zarówno na etapie studiów, jak i późniejszej praktyki zawodowej. Jednym z proponowanych rozwiązań jest wprowadzenie specjalności poświęconej ochronie i konserwacji zabytków, która naturalnie wymaga łączenia perspektyw architektonicznych i inżynieryjnych. Dzięki temu studenci mogliby uczyć się patrzenia na proces inwestycyjny w sposób kompleksowy, uwzględniający różne aspekty techniczne, estetyczne i funkcjonalne. Naszym celem jest, aby szerokie spojrzenie na budownictwo stało się integralną częścią nauczania akademickiego, co przełoży się na większą wszechstronność i elastyczność przyszłych specjalistów, a także na skuteczniejsze rozumienie potrzeb poszczególnych branż.
prof. nadzw. dr hab. inż. TOMASZ Z. BŁASZCZYŃSKI Eur Ing, CEng, MIStructE
Na początku chciałbym pochwalić redakcję Buildera za podjęcie tematyki kształcenia międzybranżowego i od razu zapytać: dlaczego tak późno? Choć patrząc uczciwie, na razie jeszcze nikt nie wywołał tego tak potrzebnego tematu, pomimo że patrząc na nasze doświadczenia z Konkursu Młodych Inżynierów, to już sama młodzież od kilku lat oddolnie przygotowuje prace zespołowe międzybranżowe, widząc, że nie są przygotowywani na uczelni do takich działań. Przebywając na wielu uczelniach zagranicznych, już w latach 90–2000. stwierdziłem, że młodzież już w trakcie studiów jest przygotowywana do pracy międzybranżowej. Prowadząc zajęcia w tym czasie w ramach wymiany międzyuczelnianej i moich prywatnych doświadczeń w zakresie zdobytych grantów, odwiedziłem wiele krajów, m.in. Wielką Brytanię, Niemcy, Portugalię i Hiszpanię. Mimo że na większości uczelni studia inżynierskie trwają 3 lata, jedynie w Szkocji 4 lata, a na studia magisterskie idzie nie więcej niż 2 proc. kandydatów, to są one wystarczające do uprawiania zawodu ze względu na duży udział zajęć praktycznych i międzybranżowych. Gdy brałem udział w połowie lat 90. w zajęciach projektowych na University of Greenwich, standardem było, że te zajęcia były prowadzone w zespołach. Najczęściej w zespole architekt, konstruktor i często również instalator. W przypadku większych projektów na ostatnich latach zespoły były nawet większe. Każdy ze studentów był odpowiedzialny za swoją działkę, a obrona prac polegała na przedstawianiu wyników swojej pracy, czyli projektu, przez cały zespół przed całą grupą i prowadzącymi. Po przedstawieniu przygotowanego projektu międzybranżowego następowała jego obrona polegająca na odpowiedziach na pytania z sali, zarówno od prowadzących, jak i pozostałych studentów. Dopiero gdy obrona się zakończyła i wypadła pomyślnie dla zespołu projektowego, następowała narada wśród prowadzących, którzy wystawiali oceny całemu zespołowi.
prof. dr hab. inż. EWA WOJCIECHOWSKA
Dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska
Politechnika Gdańska
Kształcenie międzybranżowe na uczelniach technicznych w Polsce to jedno z ważnych wyzwań stojących przed rektorami i kadrą akademicką. Obserwujemy rosnące zapotrzebowanie rynku pracy na specjalistów posiadających szeroki zakres kompetencji, łączących wiedzę techniczną z umiejętnościami z innych dziedzin.
Zmiany w kierunku kształcenia międzybranżowego napotykają wiele przeszkód, takich jak inercja nauczycieli akademickich i niechęć do zmian – zarówno w skali programów studiów, treści poszczególnych przedmiotów, jak i paradygmatów związanych z samym procesem dydaktycznym (organizacja zajęć, sposób przekazywania wiedzy). Szczególną trudność w kontekście kształcenia międzybranżowego można dostrzec na kierunkach budowlanych, które od lat mają wypracowany „kanon wiedzy”, w jaką powinien być wyposażony inżynier budownictwa. Kanon ten to z jednej strony wymóg samorządu zawodowego (PIIB), który nadaje uprawnienia budowlane, ale z drugiej przyzwyczajenie do tego, że kształcenie inżyniera budownictwa musi być wszechstronne – obejmujące wykonawstwo oraz projektowanie. Wydaje się, że w obecnym pokoleniu młodzież studiująca na kierunkach budowlanych ma na ten temat odmienne zdanie, co być może w przyszłości zaowocuje zmianami w programach kształcenia. Na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska PG stopniowo wprowadzamy elementy kształcenia międzybranżowego na obu stopniach kierunku budownictwo. Na poziomie inżynierskim część semestru siódmego jest realizowana w formie modułów obieralnych, co pozwala wyjść poza ramy wspomnianego „kanonu wiedzy”. Studenci mają możliwość zdobycia kompetencji m.in. z zakresu podstaw architektury, zastosowań AI w budownictwie, zrównoważonego budownictwa, energetyki wiatrowej.
Na poziomie magisterskim wprowadzamy moduł „zespołowy projekt badawczy”, który ma w praktyce wdrażać ideę pracy problemowej na zadany temat (najlepiej pozyskany z przemysłu) w grupach 4–7 studentów z różnych kierunków/wydziałów.
dr hab. inż. MARIUSZ SZÓSTAK, prof. uczelni
Politechnika Wrocławska
Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego
Zastępca Kierownika Katedry Budownictwa Ogólnego
Z przykrością muszę stwierdzić, że mimo rosnącej świadomości potrzeby interdyscyplinarności w procesie kształcenia – uczelnie techniczne w Polsce nadal w niewystarczającym stopniu przygotowują studentów do realnej, efektywnej współpracy międzybranżowej. Niestety, w praktyce każdy wydział realizuje kształcenie w obrębie własnego kierunku i programu studiów, co nierzadko skutkuje brakiem możliwości wypracowania kompetencji, które są kluczowe w dzisiejszym złożonym procesie inwestycyjnym – takich jak koordynacja międzybranżowa czy komunikacja między uczestnikami procesu inwestycyjnego.
Oczywiście są pewne wyjątki. Warto wspomnieć chociażby o inicjatywach podejmowanych na Politechnice Warszawskiej, gdzie realizowany był „Międzywydziałowy projekt interdyscyplinarny BIM”, w którym uczestniczyły takie wydziały jak: architektury, inżynierii lądowej, instalacji budowlanych, hydrotechniki i inżynierii środowiska, elektryczny oraz zarządzania. Uważam, że takich inicjatyw powinno być znacznie więcej. W moim przekonaniu – jako dydaktyka i praktyka – kluczowym wyzwaniem jest zaplanowanie i wdrożenie na uczelniach kursów międ znych itd. – usiedli przy jednym „stole projektowym” (również wirtualnym) i uczyli się nie tylko projektować swoje elementy, ale też integrować je w ramach wspólnego, spójnego projektu. Tak jak odbywa się to w realnym świecie.
Dziś studenci uczą się projektować pewne elementy projektów, „fragmenty” obiektów budowlanych, często bez zrozumienia całego procesu inwestycyjnego – od planowania, przez uzgodnienia, aż po realizację i eksploatację.
dr hab. inż. arch. AGATA GAWLAK
Dziekan Wydziału Architektury
Politechnika Poznańska
W mojej ocenie, z perspektywy naukowczyni i architektki, kształcenie wielobranżowe jest dzisiaj jedynym słusznym modelem kształcenia. Uczelnie techniczne mają ten przywilej, że w swoich strukturach posiadają odpowiednie zasoby, tj. doświadczenie, zaplecze infrastrukturalne, a przede wszystkim zespoły świetnych naukowców z różnych dziedzin i dyscyplin, co bardzo ułatwia współpracę wielobranżową. Tak właśnie jest na Politechnice Poznańskiej. Do niedawna edukacja architektów była ukierunkowana raczej na branże, które są względem siebie komplementarne w przygotowaniu projektów budowlanych czy w całej rozciągłości procesu inwestycyjnego, tj. instalacje, konstrukcje itd., a także BIM. Aktualnie ta współpraca się słusznie rozszerza na inne obszary. Przykładem może być współpraca mojego wydziału architektury z wydziałem informatyki i telekomunikacji. Wykorzystujemy narzędzia takie jak uczenie maszynowe czy głębokie sieci neuronowe do analizy zjawisk i odkrywania zależności nie tylko w architekturze, ale i urbanistyce. Pozwala nam to na prowadzenie badań czy tworzenie aplikacyjnych narzędzi, np. do zarządzania miastami, wspierających tworzenie przestrzeni przyjaznej starzejącemu się społeczeństwu czy rozwiązań regeneratywnych i szanujących zasoby naturalne.
Sukcesem i dobrym torem dla współpracy wielobranżowej są wspólne granty i projekty. Zadania takie są realizowane we współpracy z otoczeniem społeczno-gospodarczym w międzybranżowych zespołach. Tu przykładem jest grant Driving Urban Transitions pt. EDITUA – an innovative interactive incubator of socio-spatial change fostering green urban regeneration, employing AI in gain of the public democracy czy grant Rektora PP pt. Zielony Uniwersytet Techniczny – Kampus Warta PP. Oba są realizowane przy ścisłej współpracy nas, architektów, oraz naszych kolegów naukowców z wydziału inżynierii lądowej i transportu, inżynierii środowiska i energetyki oraz automatyki, robotyki i elektrotechniki.
dr inż. IRENEUSZ CZMOCH
Kierownik międzywydziałowych studiów podyplomowych interdyscyplinarny BIM
Koordynator przedmiotu międzywydziałowy projekt interdyscyplinarny BIM na Wydziale IL
Politechnika Warszawska
Pełnomocnik Dziekana WIL ds. BIM
Studenci architektury i budownictwa są „skazani” na współpracę, jak tylko skończą studia i podejmą pracę w biurach lub na budowach. Jednakże kształcenie architektów różni się zasadniczo od kształcenia inżynierów. Od studentów architektury wymaga się kreatywności w zakresie rozwiązań urbanistycznych, funkcjonalnych lub estetycznych. Natomiast celem kształcenia inżynierów jest opanowanie przez nich procedur projektowania, szybki wybór prawidłowego algorytmu i poprawne zastosowanie go w celu sprawdzenia normowych warunków bezpieczeństwa. W celu przełamania „silosowego” charakteru nauczania po wielu dyskusjach i próbach na Politechnice Warszawskiej w roku akademickim 2017/18 został uruchomiony międzywydziałowy projekt interdyscyplinarny BIM. W trakcie ośmiu edycji przez projekt przeszło ponad 300 studentów z pięciu wydziałów PW: architektury, inżynierii lądowej, instalacji budowlanych, hydrotechniki i inżynierii środowiska, elektrycznego i zarządzania. Studenci tworzą interdyscyplinarne zespoły, których zadaniem jest przygotowanie wielobranżowego projektu. W odróżnieniu od „tradycyjnego” projektowania, gdzie każda branża działa oddzielnie i jedynie korzysta z rozwiązań wypracowanych przez poprzedników, w tym przypadku od początku studenci z różnych wydziałów uczestniczą w tworzeniu projektu. Celem jest wspólne rozwiązywanie problemów za pomocą cyfrowych narzędzi BIM, zgodnie z ideą openBIM, czyli każdy korzysta z tych programów, które opanował, a koordynacja odbywa się na modelach IFC.
Inna inicjatywa w zakresie praktycznej edukacji międzybranżowej to międzywydziałowe studia podyplomowe interdyscyplinarny BIM (msp iBIM) jako wspólne studia dwóch wydziałów: inżynierii lądowej i architektury.
dr inż. EWELINA KUBACKA
Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska
Katedra Mechaniki Konstrukcji
Politechnika Łódzka
Współczesna edukacja techniczna coraz śmielej stawia na kształcenie międzybranżowe. Warto zauważyć, że na wielu uczelniach w Polsce powstają inicjatywy łączące studentów różnych kierunków, którzy współpracują przy wspólnych projektach. To droga, która odzwierciedla rzeczywistość branży – nikt dziś nie realizuje inwestycji samodzielnie.
Największym wyzwaniem jest niedostateczna liczba zajęć, które uczą rzeczywistej współpracy. Nadal zbyt często kształcenie przebiega silosowo – każdy kierunek realizuje własne programy, przewidziane jedynie z myślą o jego specyfice. Tymczasem współczesne wyzwania projektowe wymagają znajomości nie tylko własnych kompetencji, ale i zrozumienia innych perspektyw. Bardzo dobre efekty przynoszą projekty realizowane przez studentów różnych kierunków, wspieranych przez mentorów z doświadczeniem praktycznym. Takie działania uczą nie tylko współpracy, ale też odpowiedzialności i szacunku do pracy innych. To cenna lekcja przed wejściem na rynek pracy.
Na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej już dziś w programach studiów znajdują się przedmioty prowadzone przez specjalistów z różnych dziedzin, co umożliwia studentom zdobycie szerokiego spektrum kompetencji. Co więcej, w ramach przedmiotu Project Based Learning realizujemy semestralne projekty, w których uczestniczą interdyscyplinarne grupy studentów. Dzięki temu zdobywają oni nie tylko wiedzę techniczną, ale też praktyczne umiejętności współpracy w zróżnicowanych zespołach projektowych. Nowoczesne programy studiów powinny zawierać wspólne przedmioty projektowe, umożliwiać rozwój kompetencji miękkich, pracę zespołową i wykorzystanie cyfrowych narzędzi współpracy. Studenci wyraźnie sygnalizują potrzebę takich doświadczeń – chcą lepiej rozumieć procesy inwestycyjne w całości, a nie tylko przez pryzmat własnej specjalizacji.
dr hab. inż. ANNA KNITTER–PIĄTKOWSKA
Adiunkt, Wydział Inżynierii Lądowej i Transportu
Politechnika Poznańska
Politechnika Poznańska, kształcąc architektów i inżynierów budownictwa, kładzie nacisk na interdyscyplinarność. Programy obu kierunków już na poziomie I stopnia zawierają przedmioty zarówno techniczne, jak i humanistyczne, urbanistyczne, prawnicze oraz zrównoważonego projektowania. Na kierunku architektura student poznaje procesy konstrukcyjne, ekologiczne oraz zarządzania projektem, a na kierunku budownictwo obok czysto technicznych treści dostępne są przedmioty z historii architektury czy filozofii zrównoważonego rozwoju. Klasyczne treści inżynierskie (matematyka, podstawy mechaniki, wytrzymałość materiałów, konstrukcje betonowe, stalowe i drewniane, geotechnika i technologia robót) łączone są z modułami powiązanymi z budownictwem zrównoważonym (sustainable building), czyli fizyką budowli, energooszczędnymi systemami, oceną cyklu życia (life cycle assessment – LCA) i podstawami analizy kosztów życia (life cycle costing –LCC). Program obejmuje laboratoria materiałowe, pracownię geotechniczną i stanowiska do analiz termicznych, co stwarza bazę do międzybranżowych projektów i testów prototypów. Niezwykle istotną kwestią jest przygotowanie studentów do realiów rynku pracy. W nabyciu odpowiednich kompetencji pomocne są inwestycyjne studia przypadków (case studies), warsztaty z wykonawcami (z firm budowlanych i biur projektowych), symulacje procesu budowlanego (koordynacja robót, BHP, kosztorysowanie), a także praca w interdyscyplinarnych zespołach nad realnymi zleceniami. Elementy te coraz częściej wpisywane są w efekty kształcenia.
Studenci architektury, budownictwa i inżynierii środowiska oczekują większej liczby zintegrowanych projektów, w których przedstawiciele różnych branż pracują nad wspólnym modelem BIM lub koncepcją techniczną. Chcieliby częściej korzystać z narzędzi cyfrowych do koordynacji (Revit, Navisworks, programy energetyczne) i uczyć się interpretacji dokumentacji innych specjalistów.
dr DOROTA GRYGLIK
Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska
Politechnika Łódzka
Przygotowanie studentów do praktycznej koordynacji projektów oraz komunikacji międzybranżowej na linii architekt–inżynier budownictwa–inżynier sanitarny jest dużym wyzwaniem. Młodzi inżynierowie często świetnie radzą sobie z zagadnieniami technicznymi, ale brakuje im doświadczenia w rozwiązywaniu konfliktów projektowych. Kluczowymi kompetencjami w zakresie współpracy międzybranżowej jest umiejętność skutecznego unikania kolizji projektowych na wczesnych etapach procesu inwestycyjnego. Brak odpowiedniej wiedzy dotyczącej kolizji instalacji wśród uczestników procesu budowlanego może prowadzić do opóźnień w harmonogramie prac, obniżenia jakości i trwałości obiektu, ryzyka naruszenia przepisów i norm, zagrożenia dla bezpieczeństwa użytkowników czy wreszcie konfliktów w zespole projektowym i wykonawczym. Z rozmów ze studentami oraz ankiet przeprowadzanych wśród absolwentów wynika, że studenci oczekują większej liczby zajęć praktycznych i projektów zespołowych, możliwości zdobycia doświadczenia w realnych warunkach pracy od wczesnych lat studiów, więcej szkoleń praktycznych z zakresu analizowania modeli 3D pod kątem kolizji instalacji oraz przygotowania do efektywnej współpracy w wielobranżowych zespołach projektowych, w tym dzielenia się odpowiedzialnością za decyzje techniczne uwzględniające wymagania każdej z branż. W odpowiedzi na potrzeby rynku do najlepszych praktyk wprowadzanych na Wydziale BAiIŚ PŁ należą: wdrażanie nowoczesnych narzędzi cyfrowych do koordynacji projektów (wykorzystanie narzędzi BIM pozwalających na współdzielenie modeli 3D i wykrywanie kolizji już na etapie projektowania), zwiększenie liczby zajęć praktycznych i projektowych realizowanych w interdyscyplinarnych zespołach (prowadzenie międzybranżowych projektów w ramach wspólnego dla wszystkich kierunków przedmiotu realizowanego metodą problem based learning), współpraca z firmami branżowymi umożliwiająca realizację praktyk i staży oraz zaangażowanie studentów w tworzenie programów nauczania.
dr hab. inż. ARTUR WIROWSKI, prof. PŁ
Dziekan Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska
Politechnika Łódzka
Kształcenie międzybranżowe na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej stanowi jeden z priorytetów rozwoju dydaktyki i współpracy z otoczeniem społeczno-gospodarczym. Świadomi wyzwań,jakie niesie współczesna praktyka projektowa i wykonawcza, dokładamystarań, by nasi absolwenci byli przygotowani do skutecznego działania w zespołach interdyscyplinarnych.
Obecnie na wielu uczelniach technicznych w Polsce podejmowane są inicjatywy zmierzające do łączenia kompetencji przyszłych architektów, inżynierów budownictwa czy instalatorów. Coraz częściej pojawiają się projekty łączące studentów różnych kierunków, wspólne seminaria czy warsztaty organizowane z udziałem przedstawicieli poszczególnych branż. Nasz wydział również prowadzi takie działania i widzimy, że przynoszą one wymierne korzyści – zarówno studentom, jak i całemu środowisku akademickiemu.
Kluczowym wyzwaniem pozostaje integracja programów kształcenia i większe zaangażowanie kadry reprezentującej różne dziedziny. W interdyscyplinarnym nauczaniu nie chodzi wyłącznie o nowe przedmioty w programach studiów, ale o budowanie kultury współpracy i wzajemnego zrozumienia. Dlatego rozwijamy programy projektów zespołowych, współpracujemy z firmami zewnętrznymi i zapraszamy ich przedstawicieli na gościnne wykłady. W naszych programach studiów są zajęcia oparte na pracy w grupie, w tym także zajęcia wspólne dla różnych kierunków. W tym celu wdrożyliśmy nową formę dydaktyki, jaką jest project based learning. Chcemy, by nasi studenci wynieśli z uczelni nie tylko wiedzę techniczną, ale i zdolność pracy z drugim człowiekiem – niezależnie od jego specjalizacji.
dr hab. inż. ALINA PRUSS, prof. PP
Prodziekan ds. kształcenia Wydział Inżynierii Środowiska i Energetyki
Politechnika Poznańska
Kierunek inżynieria środowiska ma charakter interdyscyplinarny – łączy wiedzę techniczną (inżynieria środowiska, budownictwo, architektura) z zagadnieniami przyrodniczymi i gospodarowaniem zasobami naturalnymi. Programy studiów zawierają wykłady, ćwiczenia oraz dużą liczbę zajęć laboratoryjnych i projektów. Zajęcia są realizowane przez wysoce wyspecjalizowaną kadrę, często we współpracy z przemysłem. W przypadku kształcenia inżynierów środowiska ważne są zarówno kompetencje techniczne, jak i miękkie (komunikacja, zarządzanie projektem) oraz umiejętność wykorzystania narzędzi cyfrowych w międzybranżowej praktyce projektowej. Dlatego uczelnia stawia na projekty z partnerami z przemysłu, zajęcia laboratoryjne z realnymi danymi, wycieczki na obiekty techniczne, działalność w kołach naukowych, rozszerzanie treści programowych o przedmioty rozwijające kompetencje międzybranżowe, istotne dla pracodawców (BIM, projektowanie uniwersalne itp.). Studenci kierunku inżynieria środowiska już na etapie studiów przez zajęcia projektowe, praktyki zawodowe, staże, współpracę z przemysłem są przygotowywani do pracy w interdyscyplinarnych zespołach projektowych. Prace dyplomowe inżynierskie i magisterskie często są realizowane w interdyscyplinarnych zespołach we współpracy z przemysłem. Studenci kierunku inżynieria środowiska sygnalizują potrzebę nauki, oprócz najnowszych treści technicznych, również kompetencji
miękkich.
