GEOMETRIA ŻEBER, A NOŚNOŚĆ SILOSU
W artykule przeanalizowano wpływ geometrii żeber na nośność powłoki stalowego silosu z blachy gładkiej opartego na słupach za pośrednictwem fartucha.
Wprowadzona kilka lat temu norma europejska PN-EN 1993-4-1 jako pierwsza w historii pozwoliła na numeryczne obliczanie konstrukcji silosów stalowych. Stąd wraz z jej wprowadzeniem możliwe stało się przeanalizowanie wielu zjawisk, których nie da się analizować podczas obliczeń analitycznych.
Na nośność powłoki wpływać może niemal wszystko, włączając w to również sposób jej użebrowania. Z praktyki inżynierskiej wynika, że sztywniejsze (lub też po prostu większe) żebra powodować mogą większą koncentrację naprężeń w powłoce, przyczyniając się do jej szybszej utraty stateczności. Żebra powinny mieć więc taki przekrój poprzeczny, żeby (razem z odpowiednim wycinkiem powłoki) przenosiły reakcję podporową bez zbędnych rezerw nośności.
W początkowej części artykułu poddano sprawdzeniu, jak na nośność powłoki wpływają dwie główne charakterystyki żeber: pole przekroju poprzecznego oraz ich moment bezwładności względem promienia powłoki. W części drugiej spróbowano zbadać, jakie inne charakterystyki (oraz w jakim stopniu) wpływają na nośność powłoki. Geometria modelu Na potrzeby opracowania przyjęto, że analizowany jest płaszcz silosu o następujących parametrach: moduł Younga stali: E = 210 GPa, współczynnik Poissona: ν = 0,3, granica plastyczności stali fy = 235 MPa, promień silosu: r = 5,0 m, wysokość płaszcza silosu: h = 22,0 m, grubość płaszcza tp = 8 ,0 mm. S ilos oparty jest symetrycznie w sposób przegubowy na sześciu słupach za pośrednictwem fartucha o długości lf = 3,75 m i grubości blach: tf = 10,0 mm. W toku obliczeń zmieniano geometrię żeber, badając wpływ momentu ich bezwładności oraz pola przekroju poprzecznego na nośność powłoki silosu.
